نوروسافاری | دانش مغز و علوم اعصاب دانش مغز و علوم اعصاب. در این وبسایت خلاصه ای از مهمترین تحقیقات همه رشته های علوم اعصاب و مغز را می توانید به زبان ساده بخوانید. تلاش ما جهت هم افزایی بین رشته ای جهت پیشرفت بیشتر این علم است.
نوروسافاری| افرادی که مسائلی همچون از دست دادن شغل، طلاق، مرگ یکی از عزیزان، یا هر گونه دگرگونی را در زندگی خود تجربه می کنند اغلب جهت بهبود شرایط خود، مکانیسم های سازگاری را بر می گزینند.
در حالی که این استراتژی ها به عنوان رفتارهایی نمود پیدا می کنند مقاله ای در دانشگاه پرینستون و انستیتوی ملی سلامت نشان می دهد که پاسخ های ما به شرایط پر استرس ناشی از تغییرات ساختاری در مغز ما است که به ما اجازه می دهد تا با وضعیت نابسامان سازگار شویم.
به گزارش نوروسافاری به نقل از وبسایت دانشگاه پرینستون، بر اساس مقاله منشر شده در مجله علوم اعصاب، مطالعه ای که بر روی رت های بالغ انجام شد نشان داد که مغز حیواناتی که در سلسله مراتب اجتماعی خود در معرض تهدید قرار گرفتند نورون های جدید بسیار کمتری در ناحیه هیپوکامپ ( بخشی از مغز که مسئول انواع خاصی از حافظه و تنظیم استرس می باشد ) ساختند. رت هایی که این نوع فقدان رشد سلولهای مغزی یا نوروژنز را بروز دادند، از طریق معاشرت با رت های خویشاوند به آشفتگی های اطراف خود واکنش نشان دادند تا با رت های ناآشنا.
مایا اپنداک نویسنده اول مقاله بیان می کند این تحقیق جزو اولین مطالعاتی است که نشان می دهد فرآیند نوروژنز در بالغین – یا فقدان آن- نقش جدی در شکل گیری رفتار اجتماعی و سازگاری ایفا میکند. اولویت دادن بر موش های آشنا می تواند یک رفتار تطابق پذیری و سازگاری باشد که در نتیجه کاهش تولید نورون رخ می دهد.
اپنداک بیان کرد: تصور می شود که نورون های Adult-born در پاسخ به تجربه های تازه نقش ایفا می کنند و هیپوکامپ در حل تعارضات بین اهداف مختلف جهت استفاده در تصمیم گیری شرکت دارد.
وی مطرح کرد: اطلاعات این مقاله نشان می دهد پاداش یک رخداد تازه اجتماعی می تواند تغییر یابد. به علاوه دوستی کردن با یک شریک آشنا تا یک غریبه در برخی شرایط می تواند مفید باشد.
الیزابت گلد نویسنده دیگر مقاله توضیح داد: یافته ها همچنین نشانگر آن است که پاسخ های رفتاری به بی ثباتی می تواند بیش از آنچه دانشمندان تصور می کنند قابل ارزیابی باشد. آنچه مایه شگفتی گلد و همکارانش گردید آن بود که موش های نابسامان هیچ یک از علایم کلیشه ای پریشانی روانی اضطراب و یا کاهش حافظه را نشان ندادند.
گلد بیان کرد: حتی در مقابله با شرایطی که بسیار مختل کننده به نظر می رسید هیچ پاسخ منفی بیمارگونه ای وجود نداشت بلکه تغییری رخ داد که می توانست به عنوان سازگاری یا پاسخ مفید در نظر گرفته شود. ما تصور می کردیم که حیوانات مضطرب تر خواهند بود ولی پیش بینی های خود را بر پایه همه سوگیری های موجود در این حیطه که بیان گر آن است که اختلال اجتماعی همیشه منفی است پایه ریزی کردیم.
این تحقیق بر این واقعیت تاکید می کند که موجودات زنده منجمله انسان ها به طور روتین در پاسخ به آشفتگی ها و ناپایداری های اجتماعی انعطاف پذیرند. وی بیان کرد: این مطالعه از منظر تقلید ساختار اجتماعی واقعی رت ها غیر معمول است. رت ها در جوامع ساختار بندی شده ای زندگی می کنند که دارای یک نر حاکم می باشد. محققین به منظور ایجاد یک محصور سازی وسیع با عنوان سیستم کاوش مشهود، رت ها را در چندین گروه که هر یک شامل چهار نر و دو ماده بود قرار دادند. آنها سپس گروه ها را تا زمانی که رت حاکم در هر گروه مشخص و شناسایی گردید مانیتور نمودند. بعد از چند روز، موش های شاخص دو جامعه را با یکدیگر معاوضه نمودند که این امر منجر به شعله ور شدن مجدد آتش ستیز برای فرماندهی گردید.
اپنداک توضیح داد: رت های رده های عالی که دچار شرایط نابسامان شده بودند شش هفته پس از دوره های پرآشوب، دوره های زمانی که نوروژنز ۵۰ درصد کاهش یافت، تمایل خود برای معاشرت با دوستانشان را نشان دادند. (او بیان کرد نورون هایی که در طول دوره آشفتگی ساخته شدند چهار تا شش هفته طول کشید تا در مدار هیپوکامپ وارد شوند.)
اگر چه وقتی محققین نوروژنز را در این رت های بالغ احیا نمودند گرایش این رت ها به رت های غریبه به سطوح قبل از آشفتگی بازگشت. به طور همزمان محققین در رت های ترانس ژنیک “naïve” که هیچ گونه آشوب و اختلال اجتماعی را تجربه نکرده بودند مانع رشد نورونی شدند. آن ها دریافتند که توقف صرف در نوروژنز منجر به بروز نتایج مشابه آشفتگی اجتماعی خصوصا تمایل حیوانات در وقت گذراندن با رت های آشنا گردید.
گلد بیان کرد این نتایج نشان می دهد کاهش نورون های جدید به طور مستقیم مسئول رفتار اجتماعی است چیزی که قبلا نشان داده نشده بود. مکانیسم دقیق این که چگونه رشد نورونی کمتر منجر به تغییر رفتار می شود هنوز روشن نشده است.
بروس مک ایوان استاد نورواندوکرینولوژی دانشگاه راکفلر بیان کرد این مطالعه یک گام بزرگ رو به جلو در جهت بررسی نقش dentate gyrus -بخشی از هیپوکامپ- در رفتار اجتماعی و اثربخشی دارو های ضد افسردگی است.
مک ایوان ادامه داد: dentate gyrus شکمی که این اثرات در آنجا شناخته شد اکنون در رفتارهای مرتبط با خلق و خو و پاسخ به ضدافسردگی ها دخیل است. ارتباط با رفتار اجتماعی که در اینجا نشان داده شد دارای اهمیت دیگری نیز می باشد زیرا محرومیت اجتماعی یک جنبه اساسی افسردگی انسان ها است و هیپوکمپ قدامی در انسان ها هومولوگ هیپوکمپ شکمی در جوندگان است. او بیان کرد: اگرچه هیچ مدل حیوانی از افسردگی انسانی وجود ندارد، رفتارهای فردی همچون انزوای اجتماعی، و تغییرات مغزی همچون نوروژنز، در توضیح مکانیسم های مغزی در افسردگی انسان بسیار مفید بوده است.
اینکه مکانیسم دقیق و تغییرات رفتاری که محققین در رت ها مشاهده کردند، در انسان نیز قابل تعمیم باشد، هنوز ناشناخته است. هر چند، نتیجه کلی این مطالعه که بیان می کند اختلال و بی ثباتی اجتماعی منجر به تغییرات نورولوژیکی می گردد که به سازگاری بهتر ما کمک میکند، احتمالا همگانی و عمومی باشد.
گلد بیان کرد: بیشتر افراد برخی آشفتگی ها را در زندگی خود تجربه می کنند و شایع ترین پاسخ، انعطاف پذیری است. رویهمرفته اگر موجودات زنده همیشه با افسردگی و اضطراب به استرس واکنش نشان می دادند این احتمال که انسان های اولیه نیز چنین واکنشی نشان داده باشند کمتر است زیرا زندگی در حیات وحش بسیار پر استرس است.
اپنداک توضیح داد: مدل ما برای انسانهایی که مکررا در معرض آشفتگی های اجتماعی قرار دارند نشان می دهد که این اتفاقات زندگی می تواند همراه با تغییرات بلند مدتی در عملکرد مغز و رفتار اجتماعی باشد. اگرچه ما امیدواریم که یافته های ما بتواند به تحقیقات در جهت روشن شدن مکانیسم های سازگاری در انسان ها را کمک نماید. مهم است که هنگام نتیجه گیری از این اطلاعات در مورد گونه های مختلف با احتیاط عمل نماییم.
ترجمه: مهدی هوشمندی – وبسایت نوروسافاری
لینک گزارش این تحقیق در Journal of Neuroscience:
گزارش خبری دانشگاه پرینستون:
